Óásættanlegt

Ég er eiginlega hálf orðlaus yfir dauðatíðindum dagsins.  Dagurinn byrjaði reyndar á að við ókum framhjá slysi á mótum Laugavegs, Suðurlands og Kringlumýrabrautar.  Þar lá mótorhjól á hliðinni og tveir bílar á ská og skjön.  Löggan út um allt og gatnamótin hálflokuð.  En þetta rataði ekki í fréttirnar ólíkt öðrum slysum svo vonandi fór þetta betur en á horfðist.  Brá mér reyndar í jarðarför hjá mætum manni seinna um morguninn og var hann svo jarðsettur í nýja kirkjugarðinum sem er hér í hverfinu.  Blessuð sé minning hans.

En lygilegur fjöldi fólks virðist vera orðið afsiðað/siðblint/snældugalið miðað við háttalag þess úti í samfélaginu.  Nauðganir á skemmtistöðum, hraðakstur við öll möguleg og ómöguleg tækifæri, ótæpileg áfengis og vímuefnaneysla og almennar barsmíðar, tannútsláttur og eyrnastýfingar.  Spennandi umhverfi til að búa í og ala börnin sín upp í?

En litli jón út í bæ er enginn eftirbátur, birtingarmyndirnar eru bara öðruvísi.  Það er sómafólkið sem hendir rusli þar sem það stendur, eyðir meiru en það aflar, borðar meira en það torgar, skilur við fleiri maka en það endist með, safnar klamidíu og lekanda og skilur svo ekkert í því af hverju getnaður á óskabörnunum gengur brösuglega.  En svona höfum við Ísland í dag.

Ég veit að þetta er óttalegt svartagallsraus en manni er doldið þungt í sinni þegar tollurinn verður svona hár á einum degi.  Ég ætla ekki einu sinni að reyna að vera hress og peppuð, tilefnið er lítið til þess háttar æfinga í dag.