Pestargemlingur

Síðustu tvær vikurnar hef ég verið með illt í hálsinum og smotterískvef.  En einhvern veginn ekki nóg til að halda mig á mottunni og láta mér batna.  Enda hefur þetta ekki batnað.  Svo á sunnudaginn bættist við augnsýking í öðru auganu.  Ég fór í vinnuna á mánudaginn, ómáluð og með gleraugu svo ég sæi eitthvað.  Á þriðjudagsmorgun eru bæði augu kapútt og ég ákvað að halda mig heima á meðan þessi ósköp ganga yfir.  Í morgun er ég örlítið skárri, augun þó enn þá eitthvað að angra mig en hálsbólgan að fara.  Loksins!  Ég velti fyrir mér hvort ég hefði komist af með minni þjáningar ef ég hefði bara haft vit á því að slappa af strax?  En svona er þetta, maður er samviskusamur með afbrigðum, meira að segja þótt það komi niður á eigin heilsu.  Þetta er ekki í samræmi við áramótaheitið um að vera betri við sjálfa mig.  En það var hringt í mig úr vinnunni dag til að gá hvort ég kæmi í dag eða ekki.  Síðan er ég búin að vera með samviskubit, þótt ég sé í raun ekki almennilega vinnufær.  Hvað er maður vitlaus?

Laugardagsmorgunn

Síðan á þriðjudag hefur yngsta manneskjan verið í dálítilli svefnmeðferð.  Við erum að fikra okkur hægt og rólega á réttar brautir og nú er fjölskyldan búin að fá í það minnsta þrjár nætur af bærilegum svefni.  Hulda sofnaði um níuleytið í gær og svaf í tólf tíma takk fyrir.  Vaknaði sjálf sprellhress í morgun, borðaði morgunmat og skellti sér í sjónvarpsgláp og fór svo að leika sér.  Manni er barasta næstum farið að líða eins og venjulegri manneskju (yeah, right!).

En vikan í vídeóglápi hefur verið dálítið þematengd.  Hulda fékk Ratatouille í afmælisgjöf frá frændum sínum og við höfum verið að horfa saman á hana.  Svo horfðum við á í Kastljósinu í gær hvar nemendur í matreiðslu voru að undirbúa veislu.  Hulda var á því þegar hún sá stóru húfurnar að það ættu að vera rottur undir þeim!  Svo horfðum við eiginmaðurinn á No Reservations í gær, eina bíómyndin sem ég hef séða auglýsta í Bon Appétit.  Doldið klisjukenndur söguþráður en afbragðs leikur og alveg bærileg afþreying.

Annars kom Hulda með okkur í Hagkaup á fimmtudaginn og kom þar auga á Sollu stirðu hjól.  Hún var með andköfum hvað þetta væri nú æðislegt hjól og lýsti yfir: "Það er svo fallegt!  Það er fullkomið!".  Eitthvað er semsagt málbeinið að liðkast á minni.

En árnaðaróskir dagsins fara til Huldu Katrínar sem útskrifast í dag sem stjórnmálafræðingur.

TIL HAMINGJU HULDA! ÞÚ GETUR ALLT!

Gengið í barndóm

Þegar ég var lítil var toppurinn á tilverunni að fá nýja liti.  Nýjan, ósnortin pakka með fullt af fallegum litum og alveg sérstakri lykt sem er af nýjum vaxlitum.  Ég gat setið vel og lengi og litað, föndrað og síðast en ekki síst, raða litunum upp í "rétta" röð (einhver að velta því fyrir sér hvort einhverfa sé ættgeng?).  En þetta var auðvitað ekki gert nema maður hefði pappír til að brúka og oft var fátt um fína drætti í þeim efnum á þeim tíma.  Ég hef í gegnum tíðina litað og teiknað á alls konar afgangspappír, ritvélapappír sem manni var skammtað sem dýrum djásnum og svo var afar vinsælt að gera sér ferðir í prentsmiðjur og fá afskurði.  Úti á Nesi voru tvær prentsmiðjur og við fórum oftast í prentsmiðjuna sem var rétt hjá Nýjabæ til að afla fanga.  Svo þegar maður átti vist í Vesturbænum voru tvær prentsmiðjur þar sem hægt var að leita til.  Enn þann dag í dag líður mér langbest ef ég á bunka af pappír og nokkrar teikniblokkir. Einnig hef ég tekið út pakkann með að versla blýanta og datt aldeilis í lukkupottinn þegar ég fann blýanta af öllum stærðum og gerðum í Tékklandi, en eins og ALLIR vita (ég), framleiða Tékkar blýanta.  Strokleður eru minna spennandi, meira svona nauðsyn, þótt ég sjálfsagt gæti með herkjum dregið upp sögur af vellyktandi strokleðrum sem strokuðu minna en ekki neitt en þóttu mikið þarfaþing við sex-sjö ára aldurinn.  En í þeim bransa notar maður bara tvennt, Boxy strokleður og/eða hnoðstrokleður.  Eða ekki neitt sem var ordran í teikningu í Mynd og Hand.

Ég upplifði svo góða stund í dag þegar ég kom við í Pennanum í Hallarmúlanum og kíkti á liti.  Það var svo fantagaman að skoða og spjalla við konuna sem var að vinna þarna um liti, pallettur og pappír.  Ég ætlaði upphaflega að kaupa dálítið af vatnslitum þar sem mínar túbur eru löngu samanskroppnar og uppþornaðar (svo maður tali nú ekki um týndar í vinnustofudraslinu í bílskúrnum!) en sá svo að heimurinn hafði mikið þróast í fjarveru minni og það var komið fullt af tæknilegum nýjum litum sem gera það sama og tvo til þrjá miðla hefði þurft fyrir nokkrum árum.  Skemmst frá því að segja að ég skilaði vatnslitunum og keypti eitt undurfagurt sett af háþróuðum litum.

Og pappír!

Afmælisbarnið

Við bregðumst við áskorunum um mynd og setjum inn eina sem var tekin rétt áðan af afmælisbarninu.  Tekið með vefmyndavél svo gæðin eru ekki stórkostleg.

Laugardagsletin

Við Valgerður vorum með stór plön um tiltekt og skápahreinsun þegar við komum heim í dag en hingað til hefur dagurinn farið í tölvufikt og sjónvarpsgláp.  En kannski rætist úr því á eftir?

Hulda mætti í talþjálfun í gær eftir rúmlega tveggja mánaða hlé.  Kjaftaði á henni hver tuska, leiðrétti hana Ástu sína ef henni fannst þörf á og almennt bara brilleraði á öllum sviðum.  Enda hefur hún tekið miklum og stórstígum framförum og hefur að auki tognað þokkalega úr henni á stuttum tíma.  En á morgun á daman afmæli og kom með kórónu úr leikskólanum í gær.  Það eru semsagt fimm ár síðan hún kom í heiminn og daginn sem hún fæddist var hraustlegt óveður, eitthvað svipað og við erum að upplifa þessa dagana.  Einnig eru þessa dagana fimm ár síðan við fluttum hingað inn og það er svo sannarlega gott að vera hérna.  Formleg afmælisveisla frestast þó um viku en auðvitað verður gert eitthvað skemmtilegt fyrir stúlkuna á morgun.

Ég náði þeim stórmerkilega áfanga í fyrradag að taka vel til í herberginu hennar Huldu, flokka allt smádótið og fjarlægja nokkra hluti.  Það hjálpaði líka til að við höfðum keypt hirslu í Ikea með fullt af plastskúffum svo núna eiga Barbie dúkkurnar sér skúffu, dúkkuföt sér skúffu og svo framvegis.  Jafnframt voru kubbar settir utan seilingar fyrir stúlkuna, afgreiddir stöku sinnum eftir pöntun því hún á það til að sturta úr öllum kössum þegar sá gállinn er á henni.  Áður en við settum barnalæsingu á fataskápinn gerði hún oftast það sama við allar hillurnar, gjörsamlega tæmdi þær og skreið svo sjálf upp í hilluna, nokkuð sem okkur fannst þokkalega hrollvekjandi.  En næsta mál á dagskrá inni hjá henni er einmitt að laga til í skápnum og flokka svo það sé vinnandi vegur að finna fötin hennar þegar á þarf að halda.

Eiginmaðurinn kallar mig veðurperra því mér finnst gaman að öllu veðrinu sem nú gengur yfir.  Ég hef reyndar alltaf verið áhugasöm um veður og af því að stúdera himininn og það er sérstaklega skemmtilegt núna þegar alvöru vetrarveður gengur yfir.  Svo erum við auðvitað í stúkusæti svona hátt uppi yfir höfuðborgarsvæðinu og maður getur séð éljabakkana koma skríðandi yfir.  Það skal viðurkennt að það er erfiðara að komast á milli staða, ekki síst fyrir manneskju eins og mig sem treystir talsvert á tvo jafnfljóta til að komast leiðar sinnar.  En þetta hefur þó þá kosti að maður fær afbragðslærvöðva á því að vaða í gegnum snjóskaflana.  Það fór ca. vika í vægar harðsperrur fyrstu vikuna sem var svona mikill snjór en það er að baki. Enda er ég gefin fyrir að troðast frekar í gegnum skaflana, yfir holt og hæðir frekar en að fara eftir huggulegum göngustígum sem eru þrisvar sinnum lengri.  Ég verð víst seint fullorðin!

En nú er víst orðið tímabært að stugga aðeins við letidýrinu í sjálfum sér!

Góða helgi!

Í híði

Ég er búin að vera algjör innipúki það sem af er liðið ári.  Vil helst vera heima, glápa á sjónvarpið, hanga í tölvunni, lesa og vera dálítið innávið því mér finnst svartasta skammdegið oft ansi erfitt.  En núna er aðeins að birta til og sólin skein meira að segja dálitla stund inn um gluggana mína í dag.  Yfir háveturinn er hún nefnilega meira að dunda sér á bak við Rjúpnahæð svo það er alltaf jákvætt þegar hún fer að heilsa manni aftur. Er búin að lesa heilmikið, bæði jólabækur og svo allra handa bækur sem ég hef fengið frá Amazon.  Svei mér þá ef vantar ekki bara fleiri bókahillur á heimilið eða þá að gefa það sísta í Góða hirðinn!  Ég er þó aðeins byrjuð að tína út úr skápunum og tæmdi fataskápinn minn um daginn.  Því sem næst bókstaflega því það voru ca. fimm flíkur sem voru eftir í hillunum.  Restin fer í fatasöfnun Rauða Krossins.  Það þarf að græja aðra fataskápa á heimilinu á svipaðan hátt, ásamt geymslu og bílskúr.  Ég býst við að Sorpa á Dalveginum þurfi að loka í nokkra daga til að díla við stöffið ef ég verð of dugleg! 

En það líður að afmæli ungu stúlkunnar og Íslandsbanki var að senda stúlkunni Latabæjar afmæliskort með tíu dag fyrirvara!  Ekki ráð nema í tíma sé tekið.  Ég er farin að undirbúa jarðveginn með því að ræða hvað hún er gömul og hvað hún muni verða gömul.   Eitt er þó víst, eftir kökufíaskóið í fyrra, þegar við fengum ranga mynd á afmæliskökuna (lögga í stað prinsessa og algjör skortur á bleikum), sem var svo illa lagfært, þá er öruggt að frúin bakar afmæliskökuna sjálf.  Þó það taki mig alla helv.. nóttina áður.